βουλή

η (AM βουλή, Α και δωρ. τ. βωλά και αιολ. τ. βόλλα)

1. απόφαση («δίνω, παίρνω, βάνω, βγάζω βουλή», «Διὸς δ΄ ἐτελείετο βουλή» — και γινόταν το θέλημα του Δία)

2. γνώμη, συμβουλή («ήδωκε γνωστική βουλή σ' εκείνο που κατέχει», «βουλὴν προτιθέναι» — το να υποβάλλει κάποιος μια πρόταση)

3. γνωμοδότηση

4. το νομοθετικό σώμα το οποίο απαρτίζουν οι βουλευτές, οι αιρετοί αντιπρόσωποι του λαού, η Βουλή των πεντακοσίων στην αρχαία Αθήνα, το συμβούλιο των γερόντων στην Ιλιάδα

μσν.- νεοελλ.

συγκατάθεση, άδεια

νεοελλ.

1. ο τόπος ή το κτήριο όπου γίνονται οι συνεδρίες της Βουλής

2. επιθυμία

3. φρ. α. «είμαι στη βουλή κάποιου» — υπακούω κάποιον

β) «κρατώ βουλή» — σκέφτομαι

μσν.

φρ. «κάθομαι...» ή «καθέζομαι εἰς βουλήν» — συσκέπτομαι

αρχ.

1. ψήφισμα, νόμος

2. φρ. α) «βουλῆς εἶναι» — το να είναι κάποιος μέλος της βουλής

β) «οὐ κοινὴ βουλὴ ἡμῑν» — δεν σκεπτόμαστε κατά τον ίδιο τρόπο.

[ΕΤΥΜΟΛ. Πιθ. απευθείας < βούλομαι ή < *βολνắ ή τέλος < *βολσά (πρβλ. *βολσ-, βούλομαι).

ΠΑΡ. αρχ. βουλαίος, βουλήεις, βούλιος

(αρχ. -μσν.) βουλεύω

νεοελλ.

βουλάτορας.

ΣΥΝΘ. επιβουλή, συμβουλή

αρχ.

βούλαρχος, βουληφόρος και βουλαφόρος].